Adaptacja do przedszkola

Nie takie straszne, czyli kilka słów

o adaptacji do przedszkola...

Każdemu z nas zależy na tym, by dziecko czuło się w przedszkolu dobrze, bezpiecznie i komfortowo. Oddając je na cały dzień pod opiekę wykwalifikowanych, ale bądź, co bądź obcych nam i maluchowi osób, mamy często poczucie dyskomfortu i wyrzuty sumienia. W pewnym sensie czujemy, że oddalamy się od własnego dziecka, opuszczamy je. Podpowiadamy, w jaki sposób „oswoić” pociechę z przedszkolem. Pamiętajmy jednak, że lęku czy strachu u dziecka nie uda nam się całkowicie wyeliminować.

Postarajmy się jednak, żeby dziecko rozpoczęło edukację przedszkolną dobrze do niej psychicznie i emocjonalnie nastawione. Jeśli odpowiednio nastawimy dziecko do nowego etapu w życiu, sami będziemy mieli lepsze samopoczucie, obserwując jak bardzo cieszy się ono na myśl o nowym dniu w przedszkolu, spotkaniu z rówieśnikami i nauczycielami. Dzięki temu nauczymy malucha również samodzielności i damy mu możliwość szerszego poznania świat, niż sami bylibyśmy w stanie zapewnić.

Jak przygotować swoją pociechę do rozłąki, wymagań i zasad panujących w przedszkolu?

Kupujcie razem z dzieckiem wyprawkę przyszłego przedszkolaka. Jeśli dziecko samo wybierze kapcie, czy też woreczek na ubranko zapasowe, wtedy przychodząc do przedszkola we wrześniu będzie miało coś swojego, co do niego należało wcześniej i będzie mu łatwiej, choć to tylko przedmioty.

Rozmawiajcie z dzieckiem o przedszkolu. O tym, co będzie tam robiło, że pozna nowych kolegów, koleżanki, będzie się bawiło na placu zabaw, w sali, pozna wierszyki, piosenki.
Wdrażajcie do stopniowego sprzątania po sobie. Łatwiej będzie się dziecku odnaleźć wśród nowych zasad, reguł panujących w przedszkolu.

Chodźcie na spacery w stronę przedszkola. Pozwólcie oswoić się dziecku z budynkiem przedszkola oraz przedszkolnym ogrodem; stwórzcie sposobność, by obserwowało, jak bawią się dzieci, które są już przedszkolakami, jak zachowują się nauczycielki w przedszkolu, jak zorganizowany jest dzień.
Opowiedzcie dziecku, jak to było, gdy sami byliście przedszkolakami. Przedstawcie przedszkole, jako miejsce przyjazne, pełne zabawy i ludzi, którzy są przyjaźni. Mówcie o tym, jak wspaniale wspominacie czas spędzony w przedszkolu. Jeśli dziecko ma świadomość, że rodzice lubili przedszkole, nie będzie się go obawiało, a wasza postawa wzmocni jego przekonanie, że każdy chce być przedszkolakiem.

Nauczcie dziecko piosenki lub wierszyka o przedszkolu. Poczuje się ono pewniej, gdy dowie się od was, że w przedszkolu nauczy się ich o wiele więcej. Wytłumaczcie, że zdobywanie wiedzy jest bardzo ważne, bo pozwala lepiej zrozumieć otaczający świat i ludzi, a panie w przedszkolu potrafią zrobić to doskonale.

Np. „Jestem duży"

Jestem duży! Byłem mały!

Wróżki mnie zaczarowały!

Jakie wróżki? Dobre wróżki!

I urosły moje nóżki,

I urosły moje ręce,

Włosów też mam chyba więcej.

Patrzcie, jak urosłem cały,

Chociaż byłem taki mały.

Zaproponujcie dziecku, by pobawiło się z Wami w przedszkole. Zorganizujcie dziecku w domu dzień podobny do tego, jak wygląda w przedszkolu. Pobawcie się z nim, zorganizujcie mini zajęcia dydaktyczne, poćwiczcie czynności samoobsługowe, połóżcie się na godzinkę po obiedzie, tak jak to jest w czasie poobiedniej drzemki, obejrzyjcie z dzieckiem bajkę, zjedzcie podwieczorek. Jeśli zapoznacie malucha z nowym rytmem dnia, łatwiej mu będzie przystosować się do nowych reguł.

Pozwólcie wybrać dziecku zabawkę (przytulankę), która razem z nim pójdzie do przedszkola. Niech ma towarzysza, któremu może opowiedzieć o swoich smutkach lub radościach. Da mu to poczucie bezpieczeństwa, będzie kojarzyło się z domem i ułatwi oczekiwanie na rodziców.

Starajcie się nie karmić dziecka w czasie posiłków. Twórzcie warunki do samodzielnego spożywania, aby dziecko nabrało wprawy w posługiwaniu się sztućcami, piło z kubeczka (NIE NIEKAPKA!!!)

W sprawie jedzenie nie decydujcie za dziecko (ty tego nie lubisz, proszę nie dawać mojemu dziecku tego, tego, tego, bo nie lubi). Jeżeli nie ma żadnych przeciwwskazań lekarskich dotyczących danych potraw, spróbujmy zachęcić do spróbowania. Dzieci w towarzystwie rówieśników zapomina, że czegoś nie lubi i widząc jak kolega zjada, samo również zaczyna jeść.

Pozwólcie na odrobinę samodzielności w łazience, podczas ubierania się. Spowoduje to, że dziecko będzie się lepiej czuło w przedszkolu, potrafiąc samo zdjąć i założyć majteczki, spuszczać wodę, myć rączki, zakładać spodenki, zmieniać buciki. Dziecko samodzielne jest bardziej pewne siebie, (początkowo zakładajmy dziecku buciki na rzepy, spodenki na gumce, bluzeczkę z odpowiedniej wielkości otworem na główkę).

Jeśli dziecko nie potrafi korzystać z toalety tylko nadal nosi pieluszkę, lato jest odpowiednim momentem na trening czystości. Jeśli nawet dziecko zmoczy się, nie będzie to skutkowało chorobą, jako że lato jest momentem, że jest ciepło.

Organizujcie sytuacje, w których dziecko zostanie pod opieką innych osób, które nie mieszkają razem z wami. Pamiętając, iż nie będziecie z dzieckiem w przedszkolu, starajcie się pozostawiać je pod opieką cioci, babci itd., wydłużając ten czas stopniowo. Informujcie jednak dziecko, że po nie wrócicie, to zapewnienie jest bardzo ważne. Spowoduje, że dziecko będzie, wiedziało, że odbierzecie je również z przedszkola i chętniej tam zostanie.

Jak zminimalizować negatywne skutki adaptacji dziecka do przedszkola?

Nie przeciągaj pożegnania w szatni, pomóż dziecku rozebrać się, pocałuj je i wyjdź, przekazując maluszka nauczycielowi.

Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu, – jeśli zrobisz to, choć raz, będzie wiedziało, że łzami można wszystko wymusić.

Zorganizuj tak poranek, aby wystarczyło czasu na spokojne pożegnanie, bez pośpiechu, ale i bez przedłużania.

Jeśli dziecko przy pożegnaniu płacze, postaraj się, żeby przez kilka dni odprowadzał je do przedszkola tata lub inna osoba, którą dziecko zna.

Staraj się określać, kiedy przyjdziesz po dziecko w miarę dokładnie: nie mów „przyjdę, kiedy skończę pracę”, ponieważ dziecko nie wie, o której godzinie rodzice ją kończą. Lepiej powiedzieć: „odbiorę cię z przedszkola po podwieczorku/po obiedzie”. To dla dziecka dobra miara czasu, gdyż wie, kiedy są posiłki. Najważniejsze jest to, by DOTRZYMYWAĆ SŁOWA!

Nie okazuj negatywnych emocji: nie płacz, nie wracaj pod drzwi, gdy słyszysz, że maluch płacze. Takie zachowania są u dziecka rozpoczynającego funkcjonowanie poza środowiskiem rodzinnym zupełnie normalne! Jednak, kiedy zobaczy, że rodzic czuje się niepewnie w sytuacji pozostawiania swej pociechy w przedszkolu, będzie miało wrażenie, że dzieje się coś złego, a to spotęguje stres.

Każde dziecko uspokaja się w zasadzie od razu po zamknięciu drzwi do sali, ponieważ absorbują je nowi koledzy, wielość zabawek, a życzliwa i uśmiechnięta pani zawsze dziecko przytuli, weźmie na kolana i uspokoi, zajmując uwagę dziecka czymś miłym i pozytywnym.

Nie obiecuj:, jeśli pójdziesz do przedszkola, to coś dostaniesz; kiedy będziesz odbierać dziecko, możesz dać mu maleńki prezent, ale nie może to być forma przekupywania, lecz raczej nagrody. Z czasem ten bodziec stanie się zbędny.

Kontroluj, co mówisz. Zamiast: „już możemy wracać do domu”, powiedz: „teraz możemy iść do domu”. To niby niewielka różnica, a jednak pierwsze zdanie ma negatywny wydźwięk.

Nie wymuszaj na dziecku, żeby zaraz po powrocie do domu opowiedziało, co wydarzyło się w przedszkolu – to powoduje niepotrzebny stres.

Początkowo, jeśli jest taka możliwość można odbierać dziecko wcześniej i stopniowo wydłużać czas pozostawania dziecka w przedszkolu.

Tłumacz dziecku, że reguły obowiązujące w przedszkolu są dobre. Dzieci lubią, gdy ich świat jest uporządkowany i ma swoją harmonię. Brak zasad i wymogów ze strony nauczyciela sprawia, że dziecko odczuwa chaos, a to powoduje z kolei brak poczucia stabilności i bezpieczeństwa w nowym miejscu.

Wszystkie wątpliwości lub pytania kieruj do nauczyciela. Starajcie się być partnerami nauczycielek. To osoba, która spędza z dzieckiem większość dnia, więc doskonale je zna i jest kompetentna w swoim zawodzie. Nie odbierajcie informacji problemowych, jako skarg na dziecko, lecz jako troskę i podstawę do rozwiązania problemu. Na pewno uzyskasz pomoc i osiągniesz porozumienie. Dziecko widząc, że rodzice rozmawiają z nauczycielem, czuje się bezpieczne.

Respektuj ustalone zasady postępowania na linii przedszkole- dom, gdyż dziecko mając ujednolicone zasady uniknie huśtawki opinii zasad i oddziaływań. Łatwiej będzie mu się odnaleźć w nowej sytuacji.

Interesujcie się tym, co dzieje się w przedszkolu, jeśli mają Państwo do zaoferowania jakieś ciekawe spotkanie, prosimy o informację.

Nie zamartwiajmy się leżakowaniem, jeśli dziecko nie lubi leżakować, można je początkowo zabierać wcześniej z przedszkola, po obiedzie. Stopniowo, gdy dziecko zaakceptuje przedszkole, jako swój drugi dom, poczuje się tam bezpiecznie, zaakceptuje również leżakowanie.

Każdy maluszek jest inny! Ma swoją osobowość, charakter, upodobania, zainteresowania i lęki. Nie ukrywajmy, więc przez nauczycielem i personelem przedszkola żadnych istotnych informacji o dziecku, mając nadzieję, że „może się nie wyda, może się nic nie zdarzy lub może jakoś to będzie”. Nauczyciele w przedszkolu to osoby wykształcone, kompetentne i doświadczone w swoim zawodzie – naprawdę zrozumieją wiele, a często nawet pomogą!

ŻYCZYMY PRZYJEMNEJ LEKTURY I SUKCESÓW PODCZAS

PROCESU ADAPTACJI

AWCH